One more for the holidays… Αυτό το top προέρχεται από έναν παραγωγό που φέτος επέλεξε να μη συνεχίσει για δεύτερη σεζόν την εκπομπή του στο Freakout.gr, αλλά αποτελεί αναπόσπαστο μέλος της ομάδας!
Tricky – False Idols
«This new album I’ll stand behind every track. I don’t care whether people like it. I’m doing what I want to do, which is what I did with my first record. That’s what made me who I was in the beginning. If people don’t like it, it don’t matter to me because I’m back where I was».
Αυτή ήταν η δήλωση του Tricky για την τελευταία του κυκλοφορία με τίτλο False Idols. Φαίνεται πως το σκεπτικό του απέδωσε, μιας και πρόκειται για έναν ιδιαίτερα αξιόλογο δίσκο. Δε θα αναφερθούμε τόσο στην εμπορική του επιτυχία (παρόλο που σε πολλές χώρες τις Ευρώπης ήταν μέσα στους πρώτους 100 τίτλους των charts), όσο στη μουσική του σύλληψη.
Το False Idols είναι μια ευχάριστη έκπληξη για τον ακροατή. Ο Tricky διατηρεί την ανεβαστική διάθεση του προηγούμενου δίσκου του Mixed Race, με τα bpm να ξεφεύγουν σε κάποια κομμάτια από τα mid-tempo. Η διαφορά είναι ότι ενώ τα ρυθμικά patterns έχουν γίνει πιο σύνθετα, η μουσική είναι πιο ατμοσφαιρική, θυμίζοντας κάπως τις πρώτες δουλειές του. Επίσης, πειραματίζεται ακόμα με πιο σκληρό ήχο, όπως στο τραγούδι Parenthesis. Με λίγα λόγια… ο γνωστός Tricky!
Οι λάτρεις του είδους σίγουρα θα ικανοποιηθούν και όσοι αρέσκονται γενικά στον ηλεκτρονικό ήχο με μπόλικο low end, πρέπει οπωσδήποτε να δώσουν μια ευκαιρία στο False Idols.
Steven Wilson – The Raven That Refused To Sing (And Other Stories)
Αναμφίβολα από τις πιο λαμπρές κυκλοφορίες για το 2013, το The Raven That Refused To Sing (And Other Stories) κατέχει υψηλή θέση ανάμεσα στους καλύτερους progressive rock δίσκους για τη φετινή χρονιά.
Τιμώντας τις επιρροές του, ο Steven Wilson ανακάτεψε στη μαρμίτα τις αγαπημένες του 70’s μπάντες (King Crimson, Pink Floyd, Van Der Graaf Generator κ.α.) μαζί με κάποιες μικρές δόσεις fusion της ίδιας εποχής, προσθέτοντας και τα δικά του χαρακτηριστικά στοιχεία: αιθέριες πολυφωνίες, απροσδόκητες τονικές αλλαγές, πλούσιες αρμονίες, ποικίλα ρυθμικά μοτίβα. Το στιχουργικό περιεχόμενο είναι βασισμένο σε ιστορίες φαντασίας.
Ο Wilson είναι πλαισιωμένος από ένα σύνολο κορυφαίων μουσικών: Guthrie Govan (κιθάρα), Nick Beggs (μπάσο, Chapmanstick), Adam Holzman (keyboards με έμφαση σε vintage μοντέλα, όπως hammond, mellotron, rhodes, minimoog), Marco Minnemann (drums, κρουστά), Theo Travis (πνευστά), αλλά και η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου με σύνολο εγχόρδων υπό την καθοδήγηση του κιμπορντίστα και συνθέτη Dave Stewart που είναι γνωστός για τις συμμετοχές του σε πολλές κλασσικές prog μπάντες.
Το κερασάκι στην τούρτα έρχεται να βάλει ο Alan Parsons ως τεχνικός ηχογράφησης και βοηθός παραγωγού. Με τέτοια υλικά, μα και τέτοια μαεστρία, δύσκολο να μην «πετύχει» η συνταγή!
Intronaut – Habitual Levitations
Φέτος ανακάλυψα με μεγάλη χαρά τους Intronaut, μέσα από την τελευταία τους κυκλοφορία, Habitual Levitations. Και ενώ δεν ασχολούμαι πολύ με το σκληρό ήχο, η ανακάλυψη αυτή με έκανε να σκεφτώ ότι ο χώρος του metal έχει αναμφίβολα περιθώρια εξέλιξης.
Κατ’ αρχάς, είναι πολύ καλοί μουσικοί όλοι τους. Και ενώ τους αρέσει να παίζουν περίπλοκα θέματα, δεν πέφτουν στην παγίδα της άσκοπης και ανούσιας «μπουρμπουλήθρας». Εδώ έχουμε ένα ισορροπημένο κράμα από math και γκρουβάτα drums, χαμηλά κουρδίσματα, βαριά riff που εναλλάσσονται με ατμοσφαιρικά (και ολίγον post) αρπίσματα. Το μπάσο έχει την τιμητική του, αφενός επειδή ακούγεται πολύ ξεκάθαρα στη μίξη, αφετέρου διότι συχνά αναλαμβάνει lead ρόλο (τόσο σε βαριά riff, όσο και σε πιο μελωδικά θέματα).
Οι fan των ακραίων ακουσμάτων ίσως δεν ενθουσιαστούν, αλλά όσοι ακούνε έστω και λίγο metal μάλλον θα μείνουν ευχαριστημένοι. Ακόμα και όσοι είναι απλά περίεργοι, ας τους δώσουν μια ευκαιρία. Είναι πραγματικά αξιόλογος δίσκος για το είδος του.
Θεοδόσης (Χρονοκάψουλα)
Freakout.gr - the Blog 